Seymur Verdizadə

Qəribə vəziyyət yaranıb: Qonşusunu qətlə yetirən Rəşad Dağlının səhv etdiyini deməyə heç kimin cəsarəti çatmır.

Hərənin öz arqumenti var. Əksəriyyət sosial şəbəkələrdəki çoxluğun qınağından çəkinir. Hamı bilir ki, Rəşadın əleyhinə deyilən söz onun özünə qarşı çevriləcək. Meyxanaçının tərəfdarları həmin adamı "quru yuyub, yaş sərəcəklər". 

Cinayətin motivi bəllidir: Rəşad Dağlı qonşusunu söyüş üstündə öldürüb. İstintaqa verdiyi ifadədə həmin adamı şüurlu şəkildə öldürdüyünü etiraf edib.

Dünən tanınmış meyxana ustaları Ağamirzənin və Namiq Mənanın rəyləri ilə tanış oldum. Hər iki söz adamı deməyə söz tapa bilməmişdi. Loru dildə desək, ikisi də nala- mıxa vurmuşdu. İkisinin də çıxışında bu fikir hakim idi: "Gərək səbrli olaydı".

Söyüşə görə adam öldürmək doğrudurmu? Həmin söyüşü udmaq olmazdımı?

Dünən gün ərzində aparıcı saytlarda, sosial şəbəkələrdə bu sualın cavabını axtardım. Bir nəfər açıq mətnlə demədi ki, yoldan keçən hansısa adamın acı sözünə, biədəb söyüşünə görə gül balaları damın altda tək qoyub türməyə getmək doğru deyil.

Hamı " peysər" çıxarılmaqdan qorxdu.

Biz mədəni səviyyəsi o qədər də yüksək olmayan bir Şərq cəmiyyətində yaşayırıq. Aramızda o qədər axmaq, "alkaş", narkoman, oğru, qatil var ki... Hər gün hansısa birimiz ən biədəb söyüşlərə "qonaq" edilə bilərik. Hətta anasının qədrini bilməyən hansısa heyvərə gözümüzün içinə baxa-baxa anamızı söyə bilər. İndi nə edək? Yaxınlıqdakı qəssab dükanından ən iri bıçağı götürüb həmin adamı qanına qəltan edək? Yoxsa, həmin sözü eşidən- bilən adamların tənəsini qəbul edək?

Ana söyüşünə görə adam öldürüb anamızı ağlar qoyaq?

Yazsam ki, həmin vaxt "lənət şeytana" deyib bir qədər səbrli olaq, lazım gəlsə, özümüzü karlığa, korluğa vuraq, dərhal boynumun arxasından bu sözü yapışdıracaqsınız: "Peysər".

Bunun əksi baş versə, nə deyəcəksiniz?

Yaşı yetmişi haqlamış anamı saatlarla həbsxana qapılarında gözlədəndə, onun pensiyasını "içəridə" "nadzor"lara yedirəndə yaxşı oğlan olacam?

Çətin, çox çətin suallarla qarşı - qarşıyayıq...

Alimin cinayətkar aləmin qanunları ilə oturub - durmağa məcbur olduğu bir cəmiyyətdə nəinki yazmaq, hətta yaşamaq da çətindir. 

Bu ölkədə "içəridəkilər" çöldəkiləri də özləri kimi məhkuma çeviriblər...